Wat eraan vooraf ging
In het afgelopen jaar heb ik redelijk wat foto’s gemaakt. Het is ontzettend leuk om foto’s te maken van alles wat maar met de natuur te maken heeft; een zoektocht in de avondschemering naar een mooi hert of zwijn, een landschapsfoto in de vroege ochtenduren. En oh, wat kan die wekker vervelend zijn maar het resultaat zó mooi.. En toch, als ik dan een fotoshoot voor een portret had gedaan, merkte ik dat ik daar veel meer voldoening uithaalde. Het vastleggen van iemand precies zoals je bent, dát is wat ik mooi vind.
Maar wat nu, als je die persoon gewoon op straat tegenkomt? En je het dagelijkse leven wilt vastleggen ‘just the way it is’? Eigenlijk kwam ik er steeds meer achter dat naast portretfotografie ik ook echt een passie had voor straatfotografie. Maar, om die eerste drempel te nemen om met een grote spiegelreflexcamera door de straten te lopen en foto’s te maken, dat was nog niet zo gemakkelijk. Een beetje schuchter liep ik daar met mijn camera aan mijn sling hangend.
De straat op: Den Haag CS
Aangekomen met de randstadrail bij Den Haag CS zag ik het station, waar ik toch echt wel vaak geweest was, opeens door andere ogen. Ik ging zoeken naar beelden die mooi waren om vast te leggen. In mijn achterhoofd wist ik al dat het eindresultaat in zwart-wit zou gaan worden, het beeld wordt daardoor meer gericht (naar mijn ervaring en idee) op het onderwerp. Zie het voor je dat er bijvoorbeeld een groot rood stopbord in het beeld staat en een fantastisch onderwerp, dan kun je door het beeld naar zwart-wit om te zetten, toch de aandacht naar je onderwerp krijgen in plaats van naar dat (rode) stopbord. Onderstaand beeld geeft aan hoe mooi licht kan werken in de foto en hoe krachtig het werkt als de symmetrie klopt.
Met bovenstaand beeld was ik al blij, nog maar net de metro uit en nu al een beeld te pakken! Meestal ga ik ervanuit dat bij terugkomst er 1 of 2 goede foto’s tussenzitten en ik de rest kan wegdoen. Ook dat wegdoen is een leerproces geweest overigens. Aanvankelijk had ik nog niet zoveel problemen met het maken van bovenstaande foto, omdat ik op veilige afstand stond van de mensen in kwestie. Zij maken onderdeel uit van het beeld en zijn niet zelf het onderwerp direct. Op straat lopend merkte ik echter wel dat het maken van een foto van een persoon toch niet zo makkelijk is als het thuis leek. En die SLR leek wel elke minuut groter te worden in mijn handen, mensen keken en vroegen zich -zo speelde het in mijn hoofd af althans- af wat ik toch allemaal op de foto wilde zetten. Dan toch maar weer een station ingedoken, hier komt ook de schoonheid van Den Haag naar boven (of naar onder?) en zag ik mooie lijnen én mooi licht!
Conclusie
Na nog wat rondgelopen te hebben was ik tevreden met de twee beelden en besloot ik weer naar huis te gaan. Ondanks de mooie beelden toch een beetje gedesillusioneerd… Het aanspreken van mensen om een foto te maken was toch niet gelukt. Deels gaf ik de camera de schuld; waarom ben je ook zo groot, maar aan de andere kant is het gewoon een drempel die genomen moet worden. Om die drempel te nemen moet ik eens een workshop gaan volgen, maar dat is voor een volgende keer.
Heb jij ook dergelijke ervaringen en ook zo’n drempel gevoel? Dat hoor ik graag! Stuur gerust een mail of stuur me via instagram een dm, ik reageer altijd.